Tegenwoordig zijn wij zigeunerhonden geworden; bijna elk weekend trekken wij er met de caravan op uit om wedstrijden te spelen. Best leuk hoor! Dat heeft echt wel zijn voordelen tov “het tentje” waarmee we vroeger op pad gingen. Zo hebben we bv een voortuintje, is het veel rustiger én wanneer iedereen loopt te rillen van de kou kunnen wij ons lekker verwarmen.
Laatst waren de baasjes weg en zaten wij in ons voortuintje, samen met onze afwassende buurman. Terwijl niemand mij in de gaten had, muisde ik er vanonder. Ik wist perfect waar ik moest zijn; ik had immers een half uurtje geleden nog een parcours gelopen met het baasje. Zie je wel, op datzelfde terrein waren ze nog vollebak aan het lopen. Vrolijk en snuffelend kwispelde ik het plein op tot er plots iemand riep: “hey dat is Kissmo”. Oeps , betrapt! Onder de arm van baasje Chris word ik weer naar ons stekje gebracht. Kaigo en ik worden in de caravan gezet. Uit met de pret… Voor nu dan toch…
onze caravan
kokkerellen in de caravan
aperitief de avond ervoor
Kissmo (met dank aan Caroline Huart voor de mooie foto)
Kaigo (met dank aan Caroline Huart voor de mooie foto)
Kissmo en Chris van een andere kant bekeken 😉
Het slapen in een caravan valt ook reuze mee. De baasjes hebben hun slaapnestje verhoogd zodat wij voldoende ruimte hebben onder het bed. De eerste keer, toen hun bed nog niet verhoogd was, had ik me in het gangpadje gelegd. Maar je weet hoe dat gaat hé, een hondje moet af en toe eens opstaan en zich herleggen, wat “nest” maken en liggen rondwroeten… en plots zat ik buiten… Kon er niet aandoen baasje; ik was met de deur buitenshuis gevallen 😉