In Memoriam: Zina Of Never Enough (16 mei 2000 – 15 april 2011)
Het nieuws wat we begin dit jaar hoorden was niet zo fijn…
Zina, jij bracht me waar ik moest zijn.
Je was mijn engel op aard, de kers op de slagroomtaart;
Voelde ik me alleen, jij bracht me telkens weer op de been.
Je leerde mezelf te ontplooien,
of hoe we het met ons tweetjes zouden rooien.
Je leerde me om te luisteren naar mijn gevoel
en bracht me zo bij ons doel.
Je deed het goed in ons nieuwe samengestelde gezin;
soms was je zelfs een beetje de bazin 🙂
Met de paardjes en vooral de katjes om je heen
was je overdag niet meer alleen.
Samen wandelen en spelen op de hei,
het maakte je allemaal zo blij.
Het kwam dan ook hard aan
dat onze wegen gescheiden zouden gaan.
Rapper dan we wilden, stonden we ervoor
en moesten we er samen door.
We konden je niet laten lijden
en hebben je van de pijn laten bevrijden.
Nu we niet meer voor je kunnen zorgen
blijf je voor altijd in ons hartje geborgen.
Zina, we zullen je nooit vergeten,
je was een pracht van een hond, zeker weten!
Zina Veteraan (15 september 2009)
Zina, mijn allereerste eigen hond,
ik weet nog hoe je voor me stond.
We kozen je uit een nestje van zes,
je had nog niet zo veel vitesse;
je leek de rustigste van allemaal,
maar dat bleek een ander verhaal
Heel veel leven en deugnieterij
weinige momenten had ik vrij.
Op school was het een hel
en sprong ik op momenten bijna uit mijn vel.
Maar met veel doorzettingsvermogen en geduld
waren mijn dagen steeds rijk gevuld.
Uiteindelijk doorstonden we de gehoorzaamheidsproef,
met 93 op 100 was het troef.
Nooit eerder zo nerveus geweest,
het werd een heus feest.
Dankzij jou opende ik een nieuwe deur
en werd ik gehoorzaamheidsinstructeur.
Terwijl trainden wij rustig voort
en opende voor ons een nieuwe poort.
Tijdens de gehoorzaamheid was je al verkocht,
want je had den agility reeds meermaals “bezocht”
Dan was je supporter op de eerste rij
soms tot grote ergernis van mij.
De agilitylessen waren plezant
doch de parcours van de buren vond je nog meer interessant.
Telkens het onze beurt was,
was je in je sas.
In plaats van de oefening
deed je leuk je eigen ding.
Uiteindelijk met heel veel wilskracht
haalden we het agilitybrevet toch met pracht.
En op onze eerste wedstrijd
haalden we al profijt.
Niemand had durven dromen
dat we met twee bekers thuis zouden komen.
Immers tot ieders ergernis
sloeg je de latten wel eens mis.
Het werd dan toch nog zwoegen en zweten
alvorens we ons in graad 2 konden meten.
Het agility-instructeursbrevet
was dan ook mijn volgende zet.
We hebben steeds veel plezier
een sprongske daar, een tunnelke hier.
Plots kreeg je meer moeite met de sprongen
maar het einde is nog steeds niet gezongen.
Je bent nu een flinke veteraan
en hebt je eerste beker reeds op de kast staan.
Je beleeft nu jouw tweede jeugd
en dat doet ons enorm deugd.
Zina 9 jaar (16 mei 2009)
9 jaar geleden zag Zina het levenslicht.
dat vraagt om een gedicht
Na 8 lange weken
was mama Vhipp op haar uitgekeken
en begon voor zina de verhuis
naar haar nieuwe thuis.
Al gauw groeide ze uit
van een prachtige spruit
tot een volwassen hond
met een hele sexy kont 😉
Samen hebben we al wat bergen beklommen
en woelige watertjes doorzwommen
Een kleine hobby werd een groot tijdsverdrijf.
We liepen samen de benen uit ons lijf
Steeds met heel veel plezier
en dat weten ze ook ver van hier
Zina steelt ieders hart,
Ze is echt een hondje apart.
Aandacht zoekt ze overal
en liefst met een tennisbal.
Haar bruine kijkers kunnen je verleiden,
maar zullen steeds je hart verblijden.
Zina, we hebben een sterke band
en dat maakt alles zo plezant!