Zondag 6 augustus 2006
Vermoeiend weekend; gisteren waren we op agilitywedstrijd en
vandaag mag ik me weer uitleven op wedstrijd! Mij hoor je niet klagen!! Alleen ’s morgens dan ben ik nog niet zo goed wakker, maar zet me voor een sprong en ik kom helemaal tot leven! Soms een beetje té, volgens mijn baasje. Ik begrijp wel niet goed waarom mijn baasje soms “wachten” roept, terwijl ’t toch de bedoeling is dat ik zo rap mogelijk dat parcours loop… Enfin, ik heb vandaag toch maar gedaan wat ze vroeg, behalve op de wip; ik ging véééél te snel, ik kon echt niet meer afremmen… echt waar baas!! Ja en van “eindes” daar hou ik ook niet zo van, dus daar durf ik wel eens te aarzelen tot grote ergenis van mijn baasje. Hey, maar t parcours eindigde daar helemaal niet!!! Er was nog actie, wel ’t plein erlangs, maar dat maakte me niet uit. Haha, gauw tussen de benen van de toeschouwers door en daar zit ik al op ’t volgende veld. Baas, waar blijf je? Ze zijn hier al aan t lopen hoor!! Ola, de manier waarop ze me roept, dat klinkt niet echt positief. Ai, ik heb anders wel veel zin om met die hond mee te lopen. Zou ik ’t toch niet doen? Ja, toch, of nee toch maar niet. Gelukkig kan mijn baas erom lachen. Wist ik veel dat dit parcours niet voor mij bedoeld was!
Zondag 8 juni 2002
Gisterenavond zaten ze weer aan mij, hoor! Ik voelde het al aankomen; mijn ene baas was vanalles aan het klaarzetten. Tevergeefs probeerde ik bij mijn andere baas dekking te zoeken.
En vandaag waren we dan vroeg opgestaan; zeg maar supervroeg! Ik had nog slaap in mijn ogen. Ineens waren Kailey en Hilde ook daar. Kailey zag er ook al zo net uit. Toen arriveerde moemoe ook nog.
Hup, allemaal de auto in en daar gingen we dan. Na een lange rit, met enkele nuttige onderbrekingen, kwamen we dan aan in Luxemburg. Daar begon mijn baasje mijn “bekjes” mooi plat te maken en moest ik met een handdoek over mijn rug liggen. Eerst waren de bearded collies aan de beurt. Eindelijk rond 14u00 was het onze beurt. Een hond moet toch nogal geduld hebben! Met 11-en gingen we de ring in. De keurder passeerde ons eens allemaal. “Hello, my darling”.”Darling?”, mijn naam is wel Zina! Eerst moesten we 2 rondjes lopen en vervolgens moesten we één voor één bij hem komen. Gelukkig waren we al vlug aan de beurt. “She left her coat at home?” “Natuurlijk!””Wie doet er nu een dikke jas aan bij dit weer?” In één ding moest ik hem wel gelijk geven; “she is teasing you with food, I know!” Mijn baasje heeft dan altijd mijn lievelingssnoepjes bij. Het duurde wel lang in de ring omdat we met zijn 11-en waren.
Uiteindelijk kreeg ik een ZG en een heel mooi verslag. Mijn baasje was tevreden en als zij tevreden is dan ben ik dat ook. Meer moet dat voor een hond toch niet zijn?
Vrijdag 5 april 2002.
Oh tof, mijn baasje komt ’s middag thuis! Kunnen we weer fijn ravotten! Aha, we gaan weg. Waar zouden we naar toe gaan? Deze weg heb ik precies nog gedaan. Na ongeveer een half uurtje rijden, komen we aan bij mijn fokster Mieke.
Help! Ze gaan weer aan mij zitten! Ik word op de tafel gezet en Mieke begint mijn pootjes wat bij te knippen. Wauw, wat zijn mijn pootjes nu chique! Na al dat stresserend gedoe ben ik wel aan wat ontspanning toe.
Joepie, we gaan wandelen! Mama Vhipp en zusje Zita gaan ook mee. Eerst wandelen we door het bos en dan komen we aan het kanaal. Maar wat doet Vhipp nu? Mieke had nog maar net verteld dat Vhipp een waterrat was en zij moet het al gaan bewijzen, hoor! Gekke mama! Daar zwemt ze dan in het kanaal, maar hoe geraakt ze er nu uit? Mieke moet haar met haar nekvel optillen om haar eruit te krijgen. Wat een avontuur!
Onderweg neemt mijn baasje nog enkele foto’s van ons. We zijn net echte fotomodellen! Dat blijven liggen, begint toch wel wat te vervelen. Schei maar uit baasje, genoeg foto’s. En zo wandelen we terug naar huis.
Een leuke wandeling en zàlig lenteweer…, wat wil een hond nu nog meer?
Zondag, 28 oktober 2001.
Wat staat mijn baasje vandaag vroeg op. Dat ben ik wel niet gewoon hoor! Wat zouden we gaan doen? Gisterenavond heeft ze me een flinke wasbeurt gegeven. Je had me moeten zien!
Half negen, daar is mijn fokster Mieke. En daar gaan we dan, op weg naar de Grenslandhallen in Hasselt. Het is wel echt een hondenweer; regen, regen en nog eens regen. Eigenlijk geen weer om een hond door te jagen.
Amai, hier zijn veel hondjes, net als op de hondenschool. Voilà, ze zitten weer aan mij. Waarom leggen ze nu in godsnaam een handdoek over me heen? Ah, mijn haar mag niet zo omhoog steken. Hier mag ook wel niet veel, hé, da’s toch mooi, zo wat bekjes in het haar.
Rond half twaalf ga ik met Mieke in een ring met nog drie andere bordertjes. En daar sta ik dan maar een beetje mooi te wezen. Een rondje lopen, en weeral mooi staan. Oh wat fijn, nu gaan die andere hondjes ook meelopen. Rap mijn staart wat meer omhoog doen! Oei, oei, dat heeft Mieke precies niet zo graag . Nu word ik toch wel effe ambetant. Waar is mijn baasje? Ah, daar! En daar staan we weer; vier op een rij. De man in het midden duidt de plaatsen aan . Het gaat nu nog tussen mij en die andere. Ook wel een mooie hond. Spannend! Mieke beseft het ook ineens en begint mij nog wat extra mooi te zetten. Het is precies een moeilijke keuze. Uiteindelijk word ik tweede! Toch wel een mooie prestatie, al zeg ik het zelf, niet? En raar maar waar, je zal het misschien niet geloven, maar ik heb niet geblaft!
Awel, zo’n show, dat is op één manier toch wel plezant; aandacht krijgen van alle voorbijgangers; ik kijk ze gewoon aan met mijn schattige oogjes. Wie kan dat nu weerstaan? Er is wel één ding waar ik echt niet over te spreken ben en dat is het “hondentoilet”. Denken ze nu echt dat ik mijn behoefte ga doen op zo’n vieze, stinkende plaats! No way! Wat was ik blij als we naar buiten gingen! Een heel grasperk voor mij alleen. Pas op, we mochten dan ook nog niet naar huis gaan wanneer we zin hadden, hé. Je moest de ganse namiddag nog daarblijven. Toen mijn baasje toch stiekem probeerde door te gaan, klonk het onverbiddelijk “hondjes mogen nog niet naar buiten gaan”.
Uiteindelijk keerden we toch tevreden terug naar huis. en wie weet op naar de volgende show?
Zondag, 29 april 2001.
Overgangsproeven van A naar B noemen ze dat, moeilijk is dat niet: eerst voorstellen, dan een beetje dicht langs het baasje lopen, even niet spelen met je soortgenootjes, eens gaan liggen, een zitvoor en spelen met de apport.
Ik snap niet waarom baasjes daar zoveel zenuwen voor hebben. Je moet er alleen voor zorgen dat wanneer je aan de beurt bent even oplet en doet wat de instructeur gevraagd heeft en daarna….kunnen we nog altijd doen wat we willen.
Enfin, ik was dus geslaagd en zit nu in de B.
Donderdag, 5 april 2001.
Ik heb echt genoten van vandaag. We, moemoe,mijn baasje en ik, zijn mijn mama Vhipp en mijn zusje Zita gaan bezoeken. Omdat ik nieuwe zusjes en broertjes heb, mocht ik niet mee binnengaan, maar dat hebben ze achteraf ruimschoots goed gemaakt! We zijn gaan wandelen in het bos. Mijn fokster kon mijn baasje overtuigen om me los te laten lopen. Zalig vond ik dat! En mijn baasje die was fier op mij omdat ik zo goed luisterde zonder leiband. Wie weet mag ik in de toekomst wel wat vaker loslopen. Ik moet wel toegeven dat ik wat bang was van mijn zus. Die kon nogal kwaad uit de hoek komen, wat een bazige trees, zeg!
Terwijl mijn fokster eventjes met mij bezig was, profiteerden mijn mama en zus ervan om wat kattenkwaad uit te steken. Er stond een ezel in de weide en die waren ze wat aan het opjagen. Het duurde niet lang of mijn fokster had alles onder controle.
Even later begon mijn fokster me showtraining te leren. Zo voor de eerste keer lukte dat toch al aardig, al zeg ik het zelf.( Wordt zeker nog vervolgd!)
Woensdag, 4 april 2001.
Eindelijk mocht ik weer naar de hondenschool gaan! Eerst was ik loops en naar het schijnt mag je dan zeker niet naar school gaan. Toen was er die vervelende situatie met mond- en klauwzeer en dan… eindelijk was het zover! Het was nog bijna in het water gevallen, want mijn baasje was ziek. Maar gelukkig had zij er ook zin in.
Amai, wat was ik blij om al die hondjes terug te zien. Ik heb dan ook maar dadelijk laten merken dat ik weer van de partij was tot grote ergernis van mijn baasje. Plots was mijn spelletje uit en moest ik mee met de instructeur. Van toen af ben ik maar beginnen op te letten, want dat zag er wel ne strenge uit!