Vorige week hebben wij ons hartje nogal kunnen ophalen. We waren er met ons viertjes enkele dagen op uit getrokken. Na een naar hondennormen lange trip kwamen we aan in the middle of nowhere, zo leek het wel; heel veel mist en ergens op het uiteinde, maar wel te midden van heel veel groen. Baasjes hadden goed gekozen voor ons. In het hotel werden we al dadelijk verwelkomt door vriendelijke mensen die ons lekkere snoepjes gaven. De rode loper lag letterlijk uit! Onze kamer zag er ook prachtig uit met overal vast tapijt, heerlijk gewoon!!!
Het werd een echt wandelfestijn ! Het hotel was helemaal omgeven door bossen en heide; de gedroomde speeltuin van elke hond die een beetje energie kwijt wil. We hebben gerend, gespeeld, gewandeld en af en toe ook geluisterd. Alé, Kaigo heeft geluisterd en ik heb al de rest gedaan… grapje! Nee, we zijn over het algemeen heel voorbeeldig geweest. Al heb ik niet altijd mooi in het gareel gelopen en heeft baasje me regelmatig terug moeten aanlijnen omdat mijn oren soms nogal in de wind zaten. Ja, ik loop graag eens ver vooruit, of ik duik ergens achterin om dan ineens weer op te duiken of ik schiet een wei in, ook al moet ik daar eerst een beek voor over springen en mij onder een prikkeldraad murwen. Geen hindernis is mij te veel; ik wil later dan ook een echte agilityhond worden! Al heb ik ook andere talenten hoor. Zo passeerden we een weide met 6 friese paardjes in. Onze baasjes waren helemaal in de ban van deze toch wel mooie paardjes dat ze mij even uit het oog verloren. En even is voor een Kissmo al genoeg om dus EVEN andere dingen te doen. Had ik mijn baasje net niet iets horen zeggen over lef hebben, iets in de aard van “hij moet wel echt veel lef hebben om bij zoveel paardjes in de wei te
gaan, ik ga hem niet aanlijnen…” Ach ja, baasje, dat is mij uitdagen hé! Thuis lijk ik misschien niet zo gek te zijn van onze 2 paardjes, maar hier….. en dan nog wel 6, geef toe, dat is een grotere uitdaging dan 2 hé. Dus ik maakte van het onbewaakte moment gebruik om over de beek te springen, onder de prikkeldraad te kruipen en als een professional in een boog om de paardjes te lopen, klaar om te drijven. KISSMOOOOO klinkt het ineens. Hoe, moet ik niet “werken”? Moet ik echt terugkomen? Als een flinke jongen keer ik bij het eerste bevel terug naar mijn baasje, nog niet echt overtuigd, maar ik ga wel terug en dat is het belangrijkste toch, niet?