Na het grote bos maakten we vandaag kennis met het grote meer. Al vrij snel mochten we los lopen. Elk inhammetje naar het water toe werd door mij grondig bestudeerd. Soms ging dat vrij makkelijk, maar soms moest ik al wat gekkere toeren doen om daar te raken. Voorzichtig zit ik daar dan te snuffelen, oh wat is dat water toch zeer verleidelijk! Ook nu was ik weer druk bezig aan het water, maar toen ik mijn baasjes en Kaigo wou opzoeken, waren die “verdwenen”. Even panikeerde ik, heel even maar hoor, ik ben immers ne stoere vent en bovendien had ik hun vrij snel “gevonden”; meestal stonden ze dan wat verder achter een struik..
Verderop aan het meer waren er eendjes en ganzen en…. veel eenden- en ganzenstrontjes en vooral dat vonden wij zéér interessant! Onze baasjes verboden ons om daaraan te zitten. Tsssssss, ze weten niet beter. Nu ja, als ik het niet mag opeten, dan ga ik er toch lekker inrollen zeker! Rol, rol, rol heerlijk in een drol! Woeps dat was precies geen goede beslissing.
Geen dal is te diep, geen brug te hoog… En daar stond ik dan; hoog en droog. Kissmo!!!!!!! Zo klonk het luidskeels. Kissmo, kom hier!!!!! Jaja baasje, eventjes naar beneden kijken kan toch geen kwaad, ik kom al…. of nee, ik ga toch nog gauw even terug kijken. Baasje klinkt nu wel een beetje boos, hoog tijd om even te luisteren.
Als ik luister, word ik ook telkens uitvoerig beloond, maar het blijft voor mij heel verleidelijk om aan “de roep” van de omgeving toe te geven. Ik kan er heel moeilijk aan weerstaan, vooral als ik andere bewegende dingen zie zoals een andere wandelaar, een jogger of een fietser. Over een fietser gesproken… Ik heb er ene achtervolgd! En echt, ik had hem bijna hé, ik was zo close…. Eigenlijk was het niet zo mooi van me. Ik was naar het water gelopen en baasje riep me terug. In eerste instantie leek ik terug te gaan naar haar. Dat was trouwens ook echt mijn bedoeling, maar toen zag ik die fietser.. Ik veranderde mijn looprichting en ging samen met Kaigo achter hem aan. Kaigo reageerde vrij snel op zijn naam en maakte rechtsomkeer. Even was ik helemaal van de wereld; ik hoorde niets meer; enkel ik en die fietser… Uiteindelijk heb ik moeten afhaken, jammer want het scheelde niet veel. Ik ben dan richting terras en cafetaria gelopen. Daar heeft een goede ziel me “gevangen” en terug aan mijn baasjes bezorgd. Die waren niet zo happy. Mijn leibandje ging terug aan en voor de rest werd ik genegeerd. Volgende keer misschien toch maar proberen te luisteren….