Twee dagen na ons fritketelavontuur hebben we nog een leuke stunt uitgehaald; verstoppertje gespeeld! Baasje Ingrid moest het weer ontgelden; zij kwam zoals gewoonlijk als eerste thuis. Deze keer waren er geen kwispelende viervoeters om haar te verwelkomen toen ze met de auto de oprit opreed. Ah nee, wij waren immers verstoppertje aan het spelen. De kunst was om ons zo vlug mogelijk te vinden. We waren alleen één detail vergeten; baasje inlichten over ons spelletje. We hoorden haar de sleutel omdraaien in het slot. “SSssssst Kaigo, geen lawaai maken” gromde ik nog tegen mijn broer. “Kaigo”, “Kissmo” galmde het door het huis. We konden de paniek in haar stem horen, toch verroerden we geen vin. We hoorden Zwartje, die zich wellicht weer in de kelder had laten opsluiten, miauwen aan de kelderdeur. Die kat snapt precies niet wat “verstoppertje spelen” wil zeggen ;). Snelle voetstappen passeren onze schuilplaats en lopen vluchtig terug naar buiten; “Kaigo”, “Kissmo”. Baasje Chris wordt verwittigd. Hilarisch, Kaigo, ze denkt dat we weg zijn! En dan ineens, na bijna 10 minuten, moet hare euro gevallen zijn; het is namelijk nooit pikkedonker in de slaaphal; er is altijd een beetje schemer van buiten, dus moest de deur van de bureau toegevallen zijn. Vrolijk kwispelend stonden wij te wachten tot ze de deur opendeed. Baasje slaakt een kreet van blijdschap; ze was superblij om ons te zien. Wij waren uiteraard ook blij; we zaten daar al een tijdje te wachten tot iemand ons zou vinden 😉