Tijdens het agilityseizoen gaan wij bijna wekelijks met de caravan op wedstrijd. Deze keer zijn we voor het eerst met de caravan op vakantie geweest. Voor een 5 tal dagen trokken de baasjes en wij richting de nederlandse kust. We strandden op een zeer hondvriendelijke camping en hebben het er dik naar ons zin gehad. Zo erg zelfs, dat geen van ons allen terug naar huis wou.
Onze Kaigo mocht al een 50 tal minuutjes wandelen met telkens een pauze van een tiental minuutjes. Mentaal gaf het strand en de zee hem een enorme boost! Op strand konden we hem niet volgen, zoveel gàààààs gaf dat kleine ventje. We hebben zelfs samen met het balletje mogen spelen, heel voorzichtig. Dikwijls bleef ik liggen zodat Kaigo de kans had om rustig de bal te halen. Lief van mij hé :).
Kaigo heeft, onder begeleiding van zijn baasje, in de zee mogen zwemmen. Vond hij geweldig! Ik vond dat minder; golfjes pakken daarentegen, dat is mijn specialiteit! Enig minpunt was dat mijn baasje me niet meer durfde los te laten omdat ik dan zo gefocust ben op die golven, dat ik gewoon helemaal van de wereld ben, met als gevolg dat ik soms wel een halve kilometer van hun verwijderd ben….. Gelukkig toverden ze een langere leiband uit hun mouw en Kissmo’ke kon dan toch (samen met baasje) achter de golfjes aan rennen. Op die manier ben ik dan toch een beetje mijn ei kwijtgeraakt 😉
Omdat onze Kaigo nog geen lange wandelingen kan maken hadden de baasjes als alternatief aan fietskarretjes gedacht. Baasjes elk met een karretje aan hun fiets en wij daar achterin.. Kaigo met baasje Ingrid mee en ik met baasje Chris. Ik heb ze laten weten hoe plezant dat is. De rit duurde in totaal 3 uur en ik heb de volle 3 uur, ok misschien heb ik 5 minuten gezwegen, maar al die andere minuten heb ik gepiept. Een varken slachten was er niets tegen. En vooral waar we veel mensen passeerden, daar heb ik extra mijn keel opengezet. Een opmerkzame hollandse dame had het meteen door; “Oh wat ben jij zielig!” Maar het heeft niet geholpen….. 2 dagen later was het opnieuw zover: fietsen! Mijn stembanden waren nog niet helemaal hersteld van de vorige rit, dus was ik iets “stiller”. De stiltes werden uitvoerig beloond en af en toe kon ik toch een beetje genieten van het landschap. Chris reed op kop, en dat was wel leuk, want dan kon ik mijn baasje zien. Enkele keren reden Ingrid en Kaigo op kop. Met veel kabaal heb ik duidelijk gemaakt dat dat niet kon; als ik dan toch in de fietskar moet dan wil ik wel de kop trekken hé ;). Onze Kaigo die trok er zich niet veel van aan, die was blij dat hij erbij was en heeft de ganse rit geamuseerd rondgekeken.
Op een avond maakten we een strandwandeling. Het begon al lichtjes te schemeren. Er was bijna niemand meer op het strand. Daar profiteerden de baasjes van en ik mocht ongestoord achter de golfjes rennen, zàlig! Baasjes besloten om gauw een hapje te eten in het strandpaviljoen een half uurtje verderop. Daar konden wij dan even uitrusten. Toen we terug wilden gaan was het uiteraard pikkedonker. Dilemma; langs het strand of niet? Toch maar voor de iets meer “zekere” weg gekozen; de straat. Helaas ook geen straatverlichting…. Gewapend met de gsm van het baasje en enkele flikkerlampjes op ons hondenfrakske gingen we op pad. De zee en de duinen moesten we aan onze rechterkant houden… Dus weg van de straat, het fietspad op en de duinen in… En daar bleek de fietservaring toch nuttig te zijn; als nr 76 op dit pad ergens staat, dan zitten we goed hoorde ik de baasjes zeggen. Met de zaklamp op de gsm zagen we al gauw het juiste plaatje en na een klein half uurtje kwamen we terug op de camping uit.
Aan alle mooie liedjes komt een eind, zo ook aan deze alweer leuke vakantie. Och ja, kijken we alweer uit naar de volgende hé 😉
