Uitbreken

Sinds een drietal maanden hebben de baasjes beslist dat het voor ons (en hun) beter is als wij gescheiden zitten als we langere tijd alleen thuis zijn. Hoe meer ruimte we kregen, hoe wilder we met elkaar omgingen en af en toe resulteerde dat in een bezoekje aan de dierenarts. Dus voor ieders bestwil worden we nu gescheiden met kinderhekjes. Het zijn zo van de belachelijke houten rekjes die ze in de deuropening geplaatst hebben. Op die manier zien we elkaar nog en voelen we ons toch niet helemaal alleen. De ene dag mag onze Kaigo in het ene deel van het huis en buiten en de volgende dag is dat omgekeerd.

Afgelopen maandag was het mijn beurt om binnen te zitten. Op zich is dat zo erg niet hoor; ik kan de ganse dag naar buiten kijken én ik heb ruimte genoeg, maar toch….. . Vol enthousiasme ben ik beginnen kauwen aan de onderkant van het rekje, tot er één stukje over was en ik wat ruimte had om me eronder door te murwen. Vrijdag waren de paardjes ook al uit hun weide gebroken, dus waarom zou ik niet uit de living mogen breken?? Diezelfde avond was Bronco trouwens weer uitgebroken. Hij vond het gras duidelijk groener aan de andere kant, want de baasjes hebben hem tot 3x toe terug in de andere weide moeten zetten.  Veni was hem deze keer niet gevolgd. De baasjes dachten dat hij zijn les nu wel geleerd zou hebben, maar niets was minder waar. De volgende ochtend, net als Ingrid naar het werk moest vertrekken –  hij kon geen beter moment kiezen – kwam Bronco vrolijk aanlopen. Je kon hem bijna “goeiemorgen” horen hinniken ;).  Ik lag bijna strike! Tuurlijk kreeg ze die alleen niet te pakken. Creatief als ze is (dat heb ik zeker van haar ;)) heeft ze de tuin en de weide afgespannen zodat hij niet vlot naar de straat kon geraken. En daar stond hij dan mooi, de ganse dag zonder Veni in zijn nabijheid. En terug durfde hij niet, want de stroom stond nog aan. Tja, zijn eigen fout!  Ondertussen lijkt hij het wel geleerd te hebben en ik ook.. voorlopig althans  😉