Kaigo en Kissmo zijn nu welgeteld vijf dagen en vier nachten bij ons, tijd om eens even terug te blikken.
De broertjes beginnen zich hier al aardig t
huis te voelen; ze zoeken niet meer constant elkaars gezelschap op, maar kunnen zich ook alleen met speelgoed of met “kwajongensstreken” bezighouden. Kissmo komt ook regelmatig mijn richting uit , terwijl Kaigo Chris goed in de gaten houdt. We proberen ook veel met hun apart bezig te zijn zodat ze zich meer en meer op ons gaan focussen.
Eten en bench zijn twee problemen die we dag per dag zien verbeteren. Gisteren was de eerste avond dat het dadelijk stil was in de slaapkamer toen het licht uitging. We proberen de bench zo leuk mogelijk te maken en strooien regelmatig op onverwachte momenten snoepjes in de slaapkamer en in hun bench. Ook krijgen ze daarin nu hun eten. Alleen Kaigo eet wat moeilijker, maar ook dat zal wel goedkomen. De aanhouder wint!
Af en toe laten we hen enkele momenten alleen. We proberen dat stilletjesaan op te bouwen. Ook dit proberen we zo aangenaam mogelijk te maken door hun met veel speelgoed en snoepjes samen in hun puppyren achter te laten. Telkens we thuiskwamen was het stil in huis en werden we vrolijk verwelkomd.
Door het goede weer hebben we de laatste dagen veel tijd buiten kunnen doorbrengen wat de zindelijkheidstraining natuurlijk ten goede komt; ze lopen soms tijdens hun speeltijd al uit zichzelf naar de plasweide en ook binnen hebben we nog niet veel “ongelukjes” gehad.
Ook de autoritten verlopen vlot; meestal slapen ze en als ze even alleen moeten blijven in de auto maken ze daar niet zo veel problemen van.
Het is echt kostelijk om hun samen te zien spelen met hetzelfde speelgoed of om te zien hoe ze achter elkaar kunnen rennen en elkaar uitdagen.Het is super om hun bezig te zien. Ook onze katjes zullen het geweten hebben dat er terug beweging, zeg maar veel beweging, in huis en buiten huis is. Gelukkig trekken Bongo en Zwartje zich er niet veel van aan en blijven ze op hun doodse gemakje door de tuin paraderen, ook al moeten ze het dikwijls op een lopen zetten.
We hebben onze handen vol met de bengels; moeten ze constant in ’t oog houden en we hebben al “doorgangen” moeten barricaderen, maar één ding is zeker; we zouden ze niet meer kunnen missen!