De eerste dagen dat mijn broer terug thuis was, mocht hij niets; enkel in de bench zitten en eventjes buiten, maar enkel voor pipi en kaka. Zijn ene pootje was heel dik geworden; het vocht stond op zijn pootje, dat meer en meer de vorm van een bokkepootje had gekregen. Om die reden zat er ook geen verband rond zijn andere poot. Een kraag had hij al kapot gebeten, dus nu had hij 2 mouwen aangekregen, net een hondenpyamaatje, hihi.
Kaigo moest regelmatig terug op controle bij de dierenarts. Van het moment dat de draadjes eruit waren en de wondjes mooi toe mocht hij stilletjesaan enkele metertjes zelf stappen richting de plasweide. Van die kleine momenten kon hij duidelijk genieten; zijn staartje kwispelde en beetje bij beetje leek hij terug wat op te leven. Soms begeleidde ik hem samen met het baasje, maar meestal zat ik dan gewoon op het terras en sloeg alles gade. ’s Avonds mocht hij dan aan de leiband in de zetel zitten. Voor Kaigo was dit Genieten met een grote G; voor het ongeluk had hij hier geen tijd voor en was het spelen al wat de klok sloeg, maar nu moest je hem zien; hij kon niet genoeg krijgen van al die knuffels 🙂
Na 5,5 week werden de eerste foto’s genomen om te kijken of er al enige botgroei was. Die was er, maar nog niet zoveel als ze verwacht hadden…. kleine domper op al de vooruitgang die hij tot dan toe al geboekt had. Dat werd nog even tanden bijten, zowel voor de baasjes, als voor Kaigo én ook voor mij. Ik wil zo graag terug spelen met mijn broer! Ook had Kaigo op zijn ene pootje een wondje gekregen en moest hij weer aan de medicatie. Mogelijk een reactie op het plaatje al zag alles op de foto er heel mooi uit. De antibiotica sloeg aan en ondertussen is het wondje mooi genezen. Gelukkig maar, anders had Kaigo de operatiekamer weer van dichtbij mogen zien.
Na 9 weken rust werd er een 2e foto genomen en eindelijk kregen we een GO! Hij mocht al dadelijk starten met 3x per dag 2 minuutjes wandelen. Dat ging zeer stroef en stijf in het begin. Wat wil je ook, ganser dagen in de bench zitten; alle spieren die Kaigo had (en dat waren er veel ;)) waren verdwenen. En ook het feit dat hij zijn voorhand wil ontzien en zoveel mogelijk met zijn achterhand wil opvangen. Ik wandelde aan zijn zij en gaf op die manier de nodige morele steun.
Ondertussen zijn we bijna 13 weken verder en zitten we bijna aan 10 minuten wandelen! Wat een vooruitgang! Sinds 2 weken gaat hij ook naar het Waterhof waar hij zeer goed begeleid en gemasseerd 😉 wordt. Op 1 week maakte hij al een enorme vooruitgang; hij kon zijn “mindere” pootje al 20 graden verder plooien dan de week voordien. Zijn andere poot kon hij al 90 graden buigen, wat zeer goed is, gezien de beperking die hij heeft. Ook thuis mag hij, als de baasjes thuis zijn, “vrij” rond in de living. Je merkt dat dit een positieve invloed heeft op zijn moraal.
Kaigo begint op korte tijd steeds meer en meer vooruitgang te boeken en daar kunnen we alleen maar zeer blij en dankbaar om zijn! We hebben nog een lange weg te gaan, maar wij hebben zeker al een grote weg afgelegd! Go Kaigo Go!
Genieten
samen in de zetel spelen
selfie
Genieten
in de zetel liggen
samen op het terras