Zoals jullie reeds weten, is het hier in de velden prachtig vertoeven, niet enkel om gewoon te wandelen, maar ook om te lopen… en te gaan lopen…
Om ons op het agilityparcours een beetje te kunnen volgen zonder ademnood zijn onze baasjes al een tijdje bezig met looptraining. Uiteraard zijn wij daar dan ook bij! Baasje Chris neemt ons doorgaans al ’s morgens voor dag en dauw mee voor een pittig loopstukje. Toegegeven, de eerste keer wist ik niet goed wat er gebeurde; een hond zo vroeg van zijn kussen jassen…. dat sloeg nergens op. Maar al de daarop volgende keren was ik razend enthousiast als hij zo vroeg op stond; ik zou de kamer hebben afgebroken, mocht hij mij vergeten mee te nemen. Onze Kaigo daarentegen, dat is ne slaapkop, maar dan ook ne echte slaapkop, die ziet het nog steeds niet zitten om zooooo vroeg al van zijn kussentje te komen. Hij verstopt zich dan bij baasje Ingrid, dat ook al een beetje zo een slaapkopke is of hij blijft opzettelijk treuzelen aan de deur. Mijn hondenverstand kan daar echt niet bij; niets zo leuk als ’s morgens in de vroegte op het veld te razen, weten jullie hoeveel konijntjes er dan te zien zijn???!!! Ik wel 🙂 Overlaatst was baasje Ingrid ook eens met de ochtendstond gaan lopen met ons. Die morgen was de ochtendmist net aan het optrekken, de zon scheen al prachtig over de velden en het baasje had nog veel slaap in haar ogen… Zoals gewoonlijk liep ik een stukje vooruit, terwijl Kaigo (ook zoals gewoonlijk) de taak van de bezemwagen op zich nam. Ineens, uit het niets, kwam er een konijntje mijn gezichtsveld opvrolijken. Deze kans greep ik met mijn 4 poten; ik spurtte het konijn achterna. Kronkelend over de velden met het opwaaiende zand en de galmende echo van mijn baasje achter ons aan, verdween ik steeds verder en verder uit het zicht. Niets kon mij uit mijn concentratie brengen. Ik was in geen velden nog te bespeuren, letterlijk en figuurlijk. Na een vijftal minuten kwam ik terug tot mijn zinnen en ging ik op het paniekerige geluid van mijn baasje af. Onze Kaigo zat heel voorbeeldig in haar buurt te wachten. Helemaal buiten adem stond ik ineens terug voor haar. Ik heb haar nog nooit zo gelukkig gezien!
Dit avontuur was helaas niet zonder gevolgen; omdat ik de week voordien ook al achter een fazant had zitten jagen, mogen we vanaf nu enkel nog aan de lange lijn meelopen over de velden… Maar of dàt mij gaat tegenhouden??? 😉