Al wonen wij de laatste tijd bijna aan zee, toch zijn we vorige maand nog eens op een andere plek op vakantie geweest. Niet te geloven hé ;). Het was een waar paradijs voor hond en baas; Le Valy Paradis, zoals de mensen dat noemen. We hebben het er enorm naar onze zin gehad! Onze vriendinnetjes Haily en Engye waren er ook bij. Altijd fun, fun, fun met die meiden!
De wandelingen waren weer één grote belevenis. Zeker die laatste, waar onze baasjes het fantastische idee hadden om een wandeling te volgen aan de hand van foto’s; alé komaan, hoe dom kan je zijn 🙂 . Gelukkig hebben wij 4 poten en zij maar 2, da’s dus dubbel werk voor hun 😉 . Nog voor we goed en wel vertrokken waren hadden we al 2km in onze poten zitten; verkeerd weliswaar; ze hebben zeker een half uur naar de start liggen zoeken; langs de Delhaize door, en weer terug naar de kerk… Uiteindelijk zaten we dan toch op het goede pad; voor even weliswaar. Kaigo volgde alles vanuit zijn “doggyride”. Na dag 1 liep hij jammer genoeg weer mankend rond. Wellicht een “ongecontroleerde” beweging waardoor hij weer pijn in zijn pootjes had. Gelukkig had de lieve eigenares van het huisje waar we verbleven een buggy die we konden lenen.Volgens het papier ging onze wandeling geleidelijk aan in stijgende lijn… In het begin ging het nog vlotjes, maar naarmate de kilometers verstreken werd het toch zwaarder voor het menselijke ras. Odin en ik werden voor de buggy gezet en wij mochten helpen trekken. Dit tot groot jolijt van Odin, de zot! Uiteraard hadden we een afslag gemist, maar we zijn dan toch boven geraakt. We wandelen even door het verlaten en vervallen vakantiepark. Baasjes zoeken nog even de “juiste” weg en wonder boven wonder vinden ze die ook (voor even maar hoor 😉 ). Hun beloning is overweldigend; een prachtig uitzicht over Bohan! We vervolgen nog even de “juiste” weg om vervolgens opnieuw een “verkeerde” weg in te slaan. Wat volgt is een pittige daling…. deze zin was het enige wat overeenkwam met de wegbeschrijving op het papier… De daling werd pittiger en pittiger. Ik hoor mijn baasje nog zeggen; “goed dat we dit niet opwaarts moeten doen…”. Wist zij veel.. We blijven dalen en we horen auto’s. Iedereen dacht dat positief was, al waren we verder en verder van ons startpunt aan het gaan. Helaas lag de autoweg aan de andere kant van de Semois en tot overmaat van ramp eindigde het weggetje waarop we al enkele kilometers gedaald hadden, recht in de Semois. De uitdrukking op de gezichten van de tweevoeters sprak boekdelen…. de moed zakte letterlijk weg, met nog exact 1 uur te gaan alvorens de duisternis zou vallen..Komaan mensen, niet getreurd, Odin en ik zijn er ook nog; wij helpen jullie wel tot boven! Op sommige plaatsen staken er wat rotsen uit de weg en was het heel modderig. Kaigo beleefde de rit van zijn leven in zijn doggyride. Ik denk dat het voor hem net als een kermisattractie was; je stapt in het karreke en je weet niet waar je uit zal komen 🙂 :). Fier als een gieter overschouwde hij alles vanuit de buggy, maar op sommige heftige momenten stak hij zijn hoofdje weg in de buggy, net alsof hij het niet meer aan kon zien. Achteraf bekeken was het best grappig, maar op dat moment was het zwoegen en zweten voor de baasjes. Odin gaf zich helemaal, ik iets minder ;). Eenmaal terug boven, namen ze een wijze beslissing; terug naar beneden langs dezelfde weg als we kwamen! Met het vallen van de duisternis kwamen we terug aan in het stadje Bohan om dan daar aan de andere kant van de kerk de verschillende wandelroutes terug te vinden…. Om maar te zeggen dat ze deze wandeling toch niet zo goed doordacht hadden 😀 of hoe je van een wandeling van 8,5 km ééntje van 15 km kan maken 😉
Leuke samenvatting van ons verblijf in LeValy3; https://www.youtube.com/watch?v=qzyvZ56Qr_E