Die bewuste zondag de 13e sloeg het noodlot toe . We waren met zijn allen met een toffe bende aan het wandelen toen er enkele honden plots uit het zicht waren. Voor één keer was ik er niet bij; ik had het veel te druk met sporen te zoeken met mijn neus. Vermits Chris Kaigo niet dadelijk zag, riep hij hem. Ineens stond iedereen zijn hart stil, ook het mijne. Kaigo verscheen bovenop de uitkijktoren. (Later bleek dat hij nog bijna anderhalve meter heeft moeten springen om daarop te raken) Samen met 2 andere honden was hij op eigen houtje met de trap naar boven gegaan. Wat niemand had verwacht gebeurde; Kaigo dacht dat hij wel op de wand van de toren naar beneden kon lopen en viel frontaal. Een beeld dat op velen hun netvlies gebrand staat. Verschillende armen probeerden hem te vangen, iemand brak zijn val…. het ging heel snel, fractie van een seconde…. één luide “kaiieet” en dat was het. Baasje Chris lijkbleek met Kaigo in zijn armen. Eén van zijn voorste pootjes stond heel scheef.
Gelukkig stond één van de auto’s dichtbij geparkeerd waardoor baasjes nog snel met Kaigo bij een dierenarts zijn kunnen raken. Ikzelf vervolgde de wandeling. Na enkele uren werd ik weer met mijn baasjes herenigd, zonder Kaigo. Waar was mijn broer? En waarom hadden zij tranen in hun ogen? Ook de rest van de groep vernam nu het slechte nieuws; Kaigo zijn poot was inéén gestuikt en moest geopereerd worden, hij zou nooit meer agility mogen doen :(. Ze hadden hem moeten achterlaten bij de dierenarts, hartverscheurend. Omdat ze moesten uitsluiten of er geen inwendige bloedingen waren, werd de operatie uitgesteld tot woensdag. Het werd een bange, slapeloze nacht.
Maandagnamiddag kwam nog meer slecht nieuws binnen; ook het andere pootje bleek geraakt te zijn en ook hier was een operatie nodig. ’s Avonds mochten de baasjes even Kaigo bezoeken. Ik bleef in de auto, maar als ik hard genoeg blafte dan zou hij mij wel horen en weten dat ik er ook bij ben! Zijn 2 poten waren ingespalkt en toch behielp hij zichzelf alsof hij zijn hele leven al op hakjes liep. Ongeloofelijk! Dat kleine lichtpuntje stemde mijn baasjes wat vrolijker en gaf hun weer wat hoop. Nooit gedacht dat het zien plassen van je hond op drie poten een mens zo blij kon maken!
Woensdagmorgen, de eerste operatie. Eerst gaan we Kaigo nog een bezoekje brengen. Ik blaf mijn ziel uit mijn lijf; “Kaigo, Kaigo ik ben er ook bij, hoor en ik supporter voor je!” Baasjes blijven nog tot hij in slaap ligt en dan vertrekken we weer. Namiddag het verlossende telefoontje. De operatie was geslaagd! Vrijdagavond zou de 2e poot geopereerd worden. Bange dagen, bange uren,….
Al die tijd had ik thuis het rijk voor mij alleen en dat was zeer vreemd. De eerste nacht snapte ik niet waarom Kaigo zijn kussen leeg bleef. Waarom lag hij niet bij ons? En waarom mocht ik tijdens het wandelen niet verder dan 3 meter van de baasjes weggaan?
Vrijdagavond. Eerst gingen we weer even bij Kaigo langs, daarna volgden weer enkele bange uren…. tot uiteindelijk iets na middernacht het verlossende bericht binnenkwam; deze operatie was iets bloederiger verlopen dan de andere, maar was ook geslaagd! Onze Kaigo heeft nu in beide voorpootjes een plaatje zitten.
En dan uiteindelijk op zondag, na exact 1 week, mocht onze Kaigo mee naar huis. Het weerzien was enorm! Wat hebben wij je gemist! Het begin van een lange rustperiode is aangebroken. Hij wordt hier alvast omringd door de beste zorgen.
Eindelijk weer herenigd!
Kissmo houdt Kaigo gezelschap